çağıramıyorum şiiri

Odam pencerem ve ben
dışarıda gece karanlıkları
uluyan rüzgar
soluyan sessizlik
ve tütün kokusunda bir yalnızlık ki
buna inat
sırıtıyor karanlığın koynunda
şehrin ışıkları
yüzüm tutsak cama dayalı

gözlerim
bir yeryüzünde bir gökyüzünde
bir ışıklara bir yıldızlara bakıyorum
hani gelsinler istiyorum
onların yeri ayrı
dolsunlar mekanıma
misafirim olsunlar
ama çağıramıyorum
ocağım yok!
bir fincan kahve bile
yapamam ki onlara